بررسی تأثیر خود-تنظیمی و هوش هیجانی بر پیشرفت تحصیلی ریاضی با میانجیگری خود-کارآمدی

این پژوهش باهدف مدل یابی رابطه ساختاری هوش هیجانی با میانجیگری خود-تنظیمی، خود-کارآمدی برپیشرفت تحصیلی ریاضی انجام شده است. جامعه آماری پژوهش دانش آموزان سال سوم تجربی درسال تحصیلی1391-1390ناحیه 1و2شهراردبیل بوده است.پژوهش به روش توصیفی-همبستگی انجام شده است. حجم نمونه شامل400نفرکه از این تعداد264نفر دختر و136نفرپسر،که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای نسبی انتخاب شدند.ابزارهای سنجش عبارت بودازمقیاس ارزیابی هوش هیجانی سیبریا شرینگ(1996)،مقیاس ارزیابی خود-تنظیمی بوفارد(1995)،مقیاس ارزیابی خود-کارآمدی شرروهمکاران(1982)وآزمون پیشرفت تحصیلیریاضی محقق ساخته بود.دادهها بااستفاده از آمار توصیفی وآماراستنباطی(رگرسیون گام به گام وتحلیل مسیر)موردتجزیه وتحلیل قرارگرفتند.نتایج تحلیل مسیر نشان داد:1- بین خود-تنظیمی یادگیری دانشآموزان وپیشرفت ریاضی رابطه مثبت،مستقیم وجودداشت. 2- بین هوش هیجانی دانشآموزان وپیشرفت ریاضی رابطه مثبت،مستقیم وجودداشت. 3- بین هوش هیجانی وخود-تنظیمی یادگیری دانشآموزان رابطه مثبت،مستقیم وجود داشت. 4- بین هوش هیجانی ورفتارخود-کارآمدی دانشآموزان رابطه به صورت مثبت،مستقیم وغیرمستقیم وجودداشت.درمجموع متغیرمستقل خود تنظیمی27درصد واریانس متغیر وابسته پیشرفت ریاضی را پیشبینی و تبیین نمود.همچنین متغیر مستقل هوش هیجانی به میزان 18،2واریانس متغیر وابسته پیشرفت ریاضی را تبیین وپیشبینی و نمود.